Latem Roku Pańskiego 1603, po tym jak bp. poznański Wawrzyniec Goślicki wydał zgodę na założenie klasztoru, przyjechał do Warszawy o. Abraham Bzowski wraz z jedenastoma braćmi.

Przybycie

Latem Roku Pańskiego 1603, po tym jak bp. poznański Wawrzyniec Goślicki wydał zgodę na założenie klasztoru, przyjechał do Warszawy o. Abraham Bzowski wraz z jedenastoma braćmi.

22 lipca 1603 r. – bracia kupują od rodziny Oczków ziemie leżące na skarpie wiślanej między ulicą Zatylnią (już nieistniejącą) a Mostową. Kilka dni później rozpoczyna się budowa drewnianej kaplicy i prowizorycznych zabudowań klasztornych.

8 listopada 1603 r. – w drewnianej kapliczce odprawiają pierwszą mszę św. uroczyście inaugurującą pobyt dominikanów w Warszawie

4 listopada 1604 r. – generał zakonu o. Hieronim Xavierre eryguje klasztor. Przeorem nowego klasztoru zostaje wybrany o. Abraham Bzowski

6 września 1605 r. – rozpoczęte zostają prace przy fundamentach prezbiterium według projektu o. Wojciecha Sękowskiego ówczesnego prowincjała. Budową kieruje murator Jan Włoch. Wraz z budowanym prezbiterium powstaje zakrystia i mały chór zakonny.

22 września 1605 r. – bp. kamieniecki Stanisław Gomoliński święci kamień węgielny pod budowę kościoła

22 października 1606 r. – w nowo wybudowanym prezbiterium zostaje odprawiona pierwsza msza św. poprzedzona uroczystym przyniesieniem relikwii św. Jacka z kościoła NMP. (prawdopodobnie odbyła się wówczas konsekracja kościoła)

1613-1639 – budowa kościoła przerywana zarazami

Przy zachodnim przęśle ukończono w 1608 dwie kwadratowe kaplice – od północy Św. Krzyża zwaną Ciemną (fundacji Jadwigi i Marcina Mińskich) i od południa Matki Bożej Śnieżnej (obecnie Fatimskiej), należącą do Bractwa Różańcowego. W 1632 dzięki wojewodzie łęczyckiemu Stanisławowi Radziejowskiemu podwyższono ją o jedną kondygnację i przekształcono w grobowiec rodzinny. Wzniesiony w latach 1614-26 korpus nawowy przesklepiono w 1636-7. Fasadę wykonano w 1639 r., prawdopodobnie według projektu architekta Jana Trevana, było to możliwe dzięki dotacji Wojciecha Baryczki.

Pewne problemy duszpasterskie

1639-1650 – budowa klasztoru. Przypuszczalnie w 1646 nastąpiła konsekracja kościoła.

8 września 1655 r. – Szwedzi wkraczają do Warszawy, zajmując kościół i klasztor na garnizon. W wielkim refektarzu klasztoru (w sali prowincjalskiej) mieszczanie podpisują akt kapitulacji.

1658-1667 – remont kościoła i klasztoru po potopie szwedzkim. Powtórna konsekracja kościoła w 1661 r. przez bpa poznańskiego Wojciecha Tolibowskiego. W 1660-63 do fasady dostawiono niewielką kruchtę, a w 1667 wystawiono wieżyczkę na sygnaturkę.

(1697) “Wojna z miastem”

1690 – stolnik wyszogrodzki Adam Kotowski funduje kaplicę św. Dominika (dzisiaj zwaną kaplicą Kotowskich)

29 marca 1704 – utworzenie studium generale dzięki usilnym zabiegom przeorów Jana Damascena Lubienieckiego i Piotra Drogoszewskiego.

1714 – zbudowano obecną kruchtę, murowany chór muzyczny, a w latach 1721-22 wzniesiono dzwonnicę (wg. projektu Jana Chrzciciela Ceronii), wtedy też wyremontowano kaplice i położono nową posadzkę z wapienia gotlandzkiego.

1806 – 07 – zajęcie klasztoru przez wojska napoleońskie

1815 r. – restauracja klasztoru i kościoła. W latach 1823-25 z inicjatywy o. przeora Dzieszkowskiego wzniesiono przed elewacją główną, neogotycką arkadową galerię według projektu Hilarego Szpilowskiego, mieszczącą sklepy i lokale mieszkalne.

1823 – 1830 – powstanie Szkoły Wydziałowej prowadzonej przez Dominikanów.

Wygnanie

1864 r. – kasata zakonu; bracia zostają wywiezieni do Gidel. Przy kościele pozostaje jedynie dwóch staruszków, jeden z nich o. Dąbrowski będzie tu aż swojej śmierci w 1870 r., po nim rektorami kościoła św. Jacka zostają księża diecezjalni.

1871 – 1944 – pod patronatem Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności klasztor staje się siedzibą sierocińca dla chłopców oraz szkoły i internatu dla jego absolwentów.

Rektorzy kościoła św. Jacka

x. Jan Wierzbicki (1870-1892) x. Antoni Marmo (1892 – 1914.) bł. x. Ignacy Kłopotowski (1914 – 1919) x. Franciszek Kaczyński (1919-1924) x. dr Kamil Kantak (1924-1926) x. Edward Szczodrowski (1926 – )

1944 – kościół zostaje zamieniony na szpital dla powstańców, wraz z klasztorem zostaje zbombardowany przez hitlerowców. Pod gruzami kościoła ginie około 1000 osób.

Powrót

1947 r. – powrót braci do ruin klasztoru i kościoła.

1947-59 – odbudowa kościoła według projektu architekt Haliny Kosmólskiej. W 1949 rozebrano neogotycką galerię od strony ul. Freta.

1962 – konsekracja kościoła przez ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Cytaty pochodzą z książki Juliana Bartoszewicza “Kościoły Warszawskie rzymsko-katolickie opisane pod względem historycznym”, 1855.